Bali - eerste keer & Gilli's

Vrijdag 19juli
We zijn gelukkig een beetje bijgeslapen van onze nacht op rimboe strand!! We checken uit rond n uur of 11 en bedenken of we nog naar Kota Gede gaan met alle backpacks: nee dus! We willen echt niet het vliegtuig missen, dus ook vandaag doen we rustig aan. Beetje slenteren over de jl. Malioboro en in n "verstopte" warung (helemaal verstopt achter doeken, zodat je niet in het openbaar eet) nemen we mie ayam. Daarna hebben we lekker in een van de weinige cafétjes gezeten en wat gedronken, wachtend op t vliegtuig. Nu wisten we ook meteen waar alle toeristen uithangen: verstopt in cafétjes dus...
Om 4u vast richting vliegveld gegaan, waren we natuurlijk uuuuren te vroeg, want we vlogen pas om half9, maar gelukkig geen stress zoals in Bandung. Goed onze backpacks drugs-proof ingepakt (regenhoes+touw, Thanks to edward!) en ingecheckt. Helaas een miniscule terminal met 0 etens winkels.... Maar we kregen een gratis thee en een of ander bakje met jelly-achtig eten, omdat t ramadan was. (Juk!!!) In t vliegtuig nog meer eten aangesmeerd gekregen, maar helaas was Suus ondertussen ziek geworden (Ai Ai Ai toch onderdeel van de 20-50% van de reizigers die in eerste 2 weken diarree krijgt). Gelukkig maar 55min vliegen!! Op t vliegveld opgewacht door Whitney :D :D Super nice om elkaar na 7maanden aan de andere kant van de wereld weer te zien!!
Met z'n drieën n taxi gefikst naar Kuta (chersonissos van Bali); Ai! Duidelijk toerist area: 70.000 roepia voor 10min taxi :/ Daar gelukkig n plek kunnen vinden voor drie mensen. En toen lekker met n biertje bijgekletst tot laat in de nacht :D

Zaterdag 20juli
s'Ochtends voelt Suus zich nog steeds beroerd, maar daar brengt de wonder antibiotica gelukkig snel verandering in!! Dus rond 12u staan we met z'n drieën weer bepakt en bezakt bij het strand van Kuta. Dit is volgens de lonely planet het mooiste strand van Bali,... daar verschillen de meningen dus duidelijk over! We gaan zsm weg uit Kuta regio want we vinden t echt niks die toeristische area's; t kost dan ook bijvoorbeeld 80.000roepia om de 10km naar denpasar af te leggen, terwijl je in java 90km aflegt voor 20.000 (duidelijk harga touris)!! We rijden naar denpasar omdat we vanaf daar een minibus naar Ubud kunnen nemen. Ubud is de culturele/traditionele/mooiste (hoofd)stad van Bali. Mega populair voor yoga retreats, oude hippies, en rijke luitjes die hele dagen in de spa willen zitten. Ubud is ook decor voor Bali in de film 'eat pray love'.
We moeten vanaf de batu bulan bemo terminal bij denpasar: wat een regelrechte maffia-staat daar!! Hier hebben we onze onderhandelskills flink geupgrade! Het gaat als volgt: Er staan bij aankomst n stel papzakkerige Indo's te chillen en te niksen. Als je aankomt rijden en ze spotten je, komen ze met z'n allen op het voertuig waar je in zit aangerend. Ze klimmen zowat naar binnen terwijl ze je met locaties en prijzen om de oren slaan. Als je uitstapt komt de opperbaas aangelopen (altijd de dikste van t stel) en hij noemt ongeïnteresseerd een prijs pp, die echt buitenproportioneel hoog is. Als je zegt dat t te veel is, vraagt hij wat je zou willen betalen, waarop ie vervolgens steevast antwoord met een luid ge-pfffff en weg loopt (en de rest loopt mee weg). De eerste x toen we dit meemaakten waren wij een beetje van slag en hebben we wanhopig onderhandelt tot 40.000rp pp naar Ubud. Als je uiteindelijk n prijs hebt afrsproken met die maffo-baas, wenkt ie ergens n bemo vandaan met daar in een oud Indonesisch mannetje. t geld moeten we aan de baas geven en die arme man moet ons vervolgens rijden. Later kwamen we erachter dat de echte prijs maar 20.000rp is. Maar als je probeert zelf n bemo aan te houden met daar in zo een oud mannetje, zijn ze te bang voor de baas en wijzen ze alleen maar naar hem en dat je met hem moet onderhandelen. Echt zielig!! Maar toen hebben we de perfecte techniek gevonden. Je moet zelf net zo ongeïnteresseerd doen en hard lachen om z'n idiote prijs voorstel. Vervolgens zeg je dat je weet wat de echte prijs is. Gaan ze niet akkoord dan zeg je: oke jammer dan, maar we hebben geen haast dus we wachten wel tot iemand komt die onze prijs accepteert. En dan ga je demonstratief ergens zitten chillen. Daar raken die maffiosi zo van in paniek, dat ze elke zoveel minuten naar je komen lopen om opnieuw te onderhandelen. Tot je uiteindelijk zegt: dit is de prijs en anders gaan we hitchhiken/nemen we liever n taxi. Als je dan (langzaam en overdreven) je spullen pakt en wegloopt, geven ze eindelijk toe!!! Je hebt er alleen wel wat energie en uithoudingsvermogen voor nodig :p
Goed, we komen dus met n veel te dure bemo in Ubud aan en vinden echt n mega chill/luxe/mooi family homestay voor weinig geld :D De kleine appartementjes lijken op tempels en we hebben 2 tweepersoons bedden, warm water en n super lekker ontbijt van vers fruit! Verder slenteren we smiddags over de jl. Monkey forest road (een straat langs een jungle met daarin indiana jones tempels en brutale(!!) apen) langs talloze kleine souvenirs/art shops (alvast rondneuzen); vervolgens door het centrum; weer terug naar de homestay over de jl. Hanuman met een hele variatie aan restaurantjes en spa's. s avonds gaan we in een van die restaurantjes eten: super heerlijk indofood, healthy smoothies voor Edward en Whitney (die allebei onderhand verkouden zijn geworden) én twee Balinezen die met gitaar en zang de avond vullen met klassiekers van the Beatles tot walgelijke top40 muziek, alles overgoten met n heerlijk accent zonder de uitspraak van de r en de v.

Zondag 21juli
Heerlijk geslapen, gedoucht en gegeten, gaan we op weg naar de tempels van het Sacred Monkey Forest. Het zit inderdaad propvol met grijpgrage brutale apen!! Suus wordt twee keer beklommen door n dikke aap, waarbij de 2de keer vol agressie de petfles water wordt geconfisqueerd! De aap rent vervolgens vol trots rond om z'n buit te laten zien :p Van al die commotie komt de opper aap ook even aangelopen. Hij krijst tegen onze dief, pikt de fles water in en bijt er nonchalant in: t water stroomt er meteen aan de onderkant uit, jeiks! Gelukkig komt daar alweer de volgende lading toeristen met bananen en de apen zijn weer afgeleid.
Na de tempel ronde besluiten we fietsen te huren om rond te fietsen in de regio van Ubud. Volgens de lonely planet fiets je zó even de 18km naar Tampaksiring, want de weg is grotendeels plat. Dat kunnen we wel als Nederlanders (denken we)! Het eerste stuk fietsen gaat lekker steil omlaag en we crossen (oke Suus kruipt met r fietsje vol op de rem de berg af) naar beneden. Maar helaas, what goes down must go up.... Gheghe! De tour de France is er niks bij!! Hijgend en zwetend fietsen/lopen we weer omhoog en we worden ondertussen uitgejoeld en betoeterd door alle Indo's die langs komen crossen op hun scootertjes. Als we eindelijk weer op n vlak stuk zijn, krijgen we er weer n beetje zin in. We fietsen lekker een heel stuk tussen de rijstvelden door en door kleine dorpjes en talloze tempels. Na anderhalf uur fietsen in de brandende zon zijn we t echter wel zat met z'n drieën. En volgens Eds Google Maps zijn we nog niet eens halverwege :/ We besluiten een stuk terug te fietsen de andere kant op, naar Pejeng. Ze hebben er leuke tempels (eentje waarin ze de yoni en de lingam aanbidden) en we eten iets overheerlijks op straat: bubur!! Gezellig tussen de mensen die net hebben geofferd in de tempel. We fietsen onderlangs weer terug naar Ubud (laatste stuk is weer killing steil) en komen onderweg nog lang de Goa Gajah, de "olifanten grot". We komen tegen het vallen van de avond aan met pijnlijke billen (rotte mountainbikes). We zoeken s avonds weer n eettentje op en besluiten niet meer te fietsen hier, maar voor de volgende keer n scooter te regelen (na lang, zeer lang zeuren geeft Suus eindelijk toe).

Maandag 22juli
s Ochtends staan we vroeg op om naar het immigratie office in denpasar te gaan voor Whitneys visum. We vertrekken om n uur of 10 (we mogen de backpacks gelukkig in t hostel laten) met het ov. Plan is om vóór 2u in het office te zijn. Nou dat redden we echt net! Om 10voor2 komen we binnenstormen maar gelukkig mag Whitney haar visum nog aanvragen.. Nu nog twee keer terugkomen over 4dagen :S bureaucratisch gedoe!
Na het visum aanvragen gaan we naar de grote pasar (markt) van denpasar. Overal ligt eten, van hele varkenskoppen tot grote stukken tonijn en overal vers groente en fruit. We laten Edward -de indo- bananen kopen en merken dat het aanzienlijk scheelt in prijs als wij als -orang Putih (witte mensen)- er niet bij staan. We proppen ons voor de lunch vol met bananen en struinen verder door het drie verdiepingen tellende "warenhuis" bij de markt. Het is leuk want hier koopt de gewone indo zijn spullen, dus het is niet gericht op toeristen (hoewel je wel flinke toeristen prijzen kan verwachten als ze door hebben dat je geen Indonesisch kan).
Hierna proberen we de pasar met souvenirs en juwelen te vinden, die volgens de lonely planet van Suus vlakbij is, maar volgens de lonely planet van Whitney niet meer bestaat(?) handig! De schemer begint al in te vallen, dus we kopen wat eten op straat (heerlijke pisang goreng) en besluiten terug te keren naar Ubud, aangezien de heenreis ook onmogelijk lang duurde. We gaan met de taxi (duurt alsnog ruim n uur) en komen weer tegen schemer aan in Ubud. Nu moeten we onze spullen nog ophalen bij de hostel en n nieuwe slaapplek regelen... Gelukkig worden we op straat geholpen door iemand die wel n plek weet en vinden we ons tweede paleiselijke onderkomen. Deze heeft zelfs rijkelijk versierde tempeldeuren als toegang en twee konings fauteuils op de veranda.
s avonds spreken we af met Parker, n jongen uit Amerika die Whitney in Australië had ontmoet en die toevallig ook in Ubud is. Het is gezellig, we eten heerlijk (Suus heeft n jonge kokosnoot te drinken) en we timen t perfect want de hele avond is het aan het stortregenen precies tot we klaar zijn. We lopen met z'n vieren terug, Parker zit blijkbaar vlakbij in n hostel, en we spreken af om morgen te kijken of we wat met z'n vieren gaan doen.

Dinsdag 23juli
Edward en Whitney zijn allebei nog steeds flink verkouden en bij Whitney zitten zelfs haar oren verstopt! Vandaag wordt dus even een rustig uitziek dagje: souvenirs shoppen in Ubud!!! Parker is allang wat voor zich zelf gaan doen (de luilakjes slapen lang uit), dus met z'n drieën slenteren we door Ubud. Hier leren we goed de kunst van het afdingen!!! Eerst vinden we t zielig, maar aan de andere kant: je gaat niet het vierdubbele betalen voor iets! Dus we (en vooral Edward) onderhandelen als koningen en kopen allerlei leuke souvenirs langs de monkey forest road. Bovenaan die weg is het centrum van Ubud, met n grote markt afgeladen met souvenirs. De twee zieken krijgen hernieuwde energie en Edward en Whitney storten zich op de spullen. Opeens bevinden we ons in de "kelder" van de markt: maar dit is gewoon bijna eng! Alle verkopers pakken je bij de arm, je kan je oog nog niet rond laten dwalen of je bent zowat verplicht om het te kopen en je móet onderhandelen, ook als je iets eigenlijk niet wil hebben. Maar toch slaan we er ons stug doorheen en tikken nog wat leuke dingen op de kop: en die verkopers zijn blij! Wij waren waarschijnlijk de eerste toeristen sinds tijden die naar beneden kwamen!
Hierna zijn we toch wel echt afgepeigerd en we keren terug naar onze hostel om de aankopen te droppen. s Avonds spreken we weer af met Parker en we nemen hem mee naar het tentje met de leuke live muziek. En weer is de grote tropische plensbui van vandaag precies tijdens het eten :)

Woensdag 24juli
Het is dan eindelijk zo ver: we gaan met de scooter!!! Edward kan z'n geluk niet op, Whitney vind t spannend maar weet de scooterverhuurder goed te overtuigen dat ze t al vaker heeft gedaan en Suzannes gezicht spreekt boekdelen (zie upgeloade foto).
We gaan met twee scooters, Suus achterop bij ed, naar Tampaksiring (het originele plan voor de fiets) waar een groot tempelcomplex is gebouwd bij een hotspring. Edward weet veilig en heelhuids (wel met nagelafdrukken in z'n rug) de stoet via de rijstvelden naar de hotspring te leiden. Het is toch wel heel handig zo!! En prachtige natuur om door heen te rijden :) De tempel, pura tirta empul, is gebouwd om/op de hotsprings. Balinezen baden zich in het water omdat ze geloven dat het magische krachten bezit. Dus wij dippen ook maar even onze pootjes erin, je weet maar nooit ;) In het midden van de tempel is de bron van het water en er zwemmen enorme sidder alen in rond :| Later lezen we dat je ze kan voeren met hard gekookte eieren... Dat brengt ook geluk! Nouja we hebben al magische krachten opgedaan, dat is wel genoeg. Hierna rijden we naar de Gunung Kawi: een monument van lang lang geleden. In de rots wanden aan twee kanten van een rivier zijn tempels uitgehakt. En dit alles bevindt zich te midden van prachtige rijstvelden. Helaas begint het te stortregenen als we onder in de vallei zijn, en zelfs na een half uur schuilen plenst het nog: dan maar door de stromende regen verder met de scooter :0 We crossen zsm verder en gelukkig wordt t even later weer zonnig en drogen we op. We rijden weer via Pejeng zodat Edward zijn favoriete bubur kan eten. Helaas is die van Suus dit keer ultra spicy en Whitney voelt zich niet lekker, dus uiteindelijk heeft Edward bijna 3 porties voor zichzelf. Dan maar mee in de doggybag!
Na het scooter avontuur gaan we met Parker erbij naar één van de speciale voorstellingen die er hier in Ubud worden gehouden: de Kecak. Het verhaal vertelt een stuk van de ramayana (een hindu legende); de karakters worden gespeeld door mannen/vrouwen die op n traditionele manier dansen (met van die gracieuze handbewegingen) en ze worden begeleid door n koor van mannen dat onafgebroken "kecak" scandeert. Het is echt prachtig om te zien, we zitten redelijk vooraan. Aan het eind van de show, volgt er nog n trance-dans. Een man heeft zich door de kecak zangers in trance laten zingen en rent door de brandende kokosnoten terwijl hij een paard vasthoudt van papier mache. Bizarre voorstelling, aan het eind zijn de voeten van de man pikzwart maar is het dorp behoedt van ongeluk! Na de show gaat Whitney snel slapen want ze voelt zich steeds zieker :( Met z'n drieën eten we nog wat en daarna haasten ed en Suus zich ook naar bed na deze avontuurlijke dag.

Donderdag 25juli
We moeten weer naar Denpasar voor Whitney haar visum, dit keer omdat ze moet betalen (waarom kan dat niet allemaal tegelijk?!). Even lijkt het erop alsof ze meteen vandaag ook haar visum mag halen (wacht een uur zeggen ze). Maar nee, ze krijgt haar bonnetje en pas morgen haar visum.... Dow!!
We zoeken een leuke homestay in Denpasar, zodat we morgen zsm bij het immigratie office kunnen zijn. s Middags bezoeken we een hindu tempel met een offerings-beeld gericht op een opper god. Heel bijzonder, want hindoeïsme is natuurlijk polytheïstisch! Maar volgens de indo grondwet mag je maar in 1 god geloven... Dus dit was de oplossing van de hindu's: 1 oppergod die vele gedaantes kan aannemen. s Avonds halen we heerlijk eten op straat en chillen we verder in het hostel.

Vrijdag 26juli
s Ochtends langs de vogelmarkt van Denpasar gelopen. Echt niet normaal: kooien met soms wel 40vogels op elkaar gepropt. En ze verkopen zelfs aapjes, ze zitten aan kettingen verveeld voor zich uit te kijken. Je kunt er ook gekleurde kuikens kopen en zelfs reusachtige kraaien. Na de markt kunnen we eindelijk Whitneys visum ophalen en gaan we op weg naar Padangbai, de plek vanaf waar je met de boot naar lombok en de Gili eilanden kan. Het duurt bijna 4 a 5 uur om uiteindelijk daar te komen. We moeten namelijk weer langs batu bulan..... Uiteindelijk komen we semi veilig aan (een keer echt n bijna botsing met de rammelende bemo waar we in zaten) en vinden een lekker hostel dichtbij de haven om morgen meteen met de boot te gaan.
Voor Eds oude jaars avond eten we bij een bbq buffet met tonijn en allerlei lekkere dingen. En gratis cocktails! Het is wel echt vechten voor je eten: er loopt ook n Chinees rond die al voor de tweede keer opschept als wij met onze eerste bordjes naar de tafel lopen. Nadat we ons hebben volgestouwd(!) rollen we in bed (Ai een kakkerlak, dat werd een rusteloze nacht).

Zaterdag 27juli
s Ochtends vroeg met de speedboat van het vasteland van Bali, padangbai, naar de Gili eilanden voor Edjes verjaardag. We varen redelijk snel (duurt n kleine twee uur ipv 6u met normale ferry) richting Lombok en door naar Gili Trawangan. Edward ziet n dolfijn zwemmen en Whitney wordt doorweekt van de golven die opeens door de raampjes slaan.
Op Gili T nemen we een kamertje vlakbij het strand (met n buiten douche!) en vervolgens gaan we lekker luieren op het strand. Edward huurt snorkel gear en is de volgende drie uur niet meer te vinden :)
Voor Edward verjaardag willen we graag naar een heerlijk restaurant, maar het blijkt zo populair te zijn dat het voor twee dagen vooruit is vol geboekt!!! De eigenares belooft echter dat áls er n tafeltje vrij komt (rond half 9 waarschijnlijk) wij m mogen hebben. Nou dan moeten we ons nog wel even twee uur vermaken! Dus we struinen een beetje rond en drinken ergens cocktails: allemaal twee want het is happy hour :D Rond half 9 keren ed en Suus eindelijk richting het lekkere restaurant (Whitney gaat vast naar t hostel want ze is nog steeds ziek). En ja hoor! Een "reservation for mister Eddy?!" staat op de lijst! We mogen erin en we worden aan een tafel van 8 personen gezet. We eten heerlijke zelfgemaakte pasta met sauzen en kunnen het niet eens op!!
Na het eten gaan we nog even sterren kijken op het strand: we zien veel vallende sterren, de Melkweg en Suus ziet zelfs een asteroïde de dampkring i komen en n vuur streep door de lucht trekken.

Zondag 28juli
s Ochtends gaan we met de ferry naar Gili Air, een iets kleiner en minder toeristische versie van Gili T. Hier nemen we een enorme villa voor ons drieën in een super deluxe resort!!! Mag ook wel eens ;) Op dit eiland is wonder boven wonder een kliniek en we weten medicijnen te halen voor Whitney, die een flinke oor/luchtweg ontsteking heeft. Hierna brengen we de middag/avodn op het strand door en eten we lekker in restaurantjes langs de waterkant.

Maandag 29juli
Heerlijk geslapen en n goddelijk lekker ontbijt met gepocheerd ei! Verder zit ook vandaag vol met een beetje rond fietsen, snorkelen en chillen op het strand. Wat kun je ook anders hier ;) s avonds ontdekken we lichtgevende beestjes op het strand en Edward is ruim twee uur zoet met foto's maken!

Dinsdag 30juli
Vandaag met de boot naar het vasteland van Lombok om vervolgens naar lombok airport te gaan. Vanaf daar vliegen we de volgende ochtend vroeg naar Sulawesi. Gedoe gedoe gedoe om alles voor een beetje normale prijs te regelen; gevolg is dat we de hele ochtend en middag bezig zijn om bij het vliegveld te komen... De bemo terminal is hier nog erger dan batu bulan bij denpasar!! We spenderen de avond en nacht op het (ijskoude) airport terminal... Dat zelfs om 2u snachts eigenlijk sluit. We mogen van de beveiliging blijven als we onze tickets afgeven... Gelukkig krijgen we ze om 5u s Ochtends weer terug!!